En hier wringt het: je kunt nog zo welzijnsgericht trainen, maar als je een cursist met pup naar huis stuurt zonder concrete handvatten voor het dagelijks leven, hoe welzijnsgericht ben je dan echt bezig?
Wanneer een cursist zich niet gehoord voelt, of niet weet hoe hij met dat ene specifieke probleem thuis moet omgaan, groeit de frustratie. En dan is de stap naar een snelle oplossing kleiner dan we denken.

Trainers die beloven het gedrag in een sessie op te lossen met hulpmiddelen die allesbehalve vriendelijk zijn, klinken ineens heel aantrekkelijk.
Want daar waar wij de tijd nemen voor uitleg, voor nuance en voor het opbouwen van een stevige basis, verkopen zij een kant en klare belofte. En wie moe en onzeker is, kiest vaak voor de makkelijke weg.

Hebben wij wel echt geluisterd?
Het is makkelijk om met de vinger te wijzen naar de zogenaamde kalmeringslijntjes en ontspanningslussen. Dat noemen ze zo, want martelwerktuig, en dat is het echt, bekt en verkoopt niet zo lekker. Want het is nog steeds zo dat die cursist op zoek is naar een oplossing, niet naar het moedwillig mishandelen van zijn hond. Maar de echte vraag is: hebben wij onze cursisten voldoende gehoord? Hebben we ze echt de juiste tools aangereikt? Of zijn we zo gefocust geweest op onze welzijnsgerichte visie, dat we soms voorbijgingen aan de praktische zorgen en verwachtingen van de eigenaar?
Want uiteindelijk is welzijnsgericht trainen meer dan oefeningen in de les. Het is ook het echt ondersteunen van mens en hond in hun dagelijks leven.